Het lijden komt overal in de geschiedenis voor en vindt overal ter wereld plaats. In een mensenleven is het lijden niet te ontwijken. Dichtbij of ver weg, je krijgt het mee. Bepaald lijden wordt je aangedaan, maar ander lijden overkomt je zoals de Corona-epidemie die de wereld even op z’n kop zet. Of je nu zelf ziek bent door het corona-virus, je buurman of je helemaal niemand kent, we lijden gezamenlijk onder de beperkende maatregelen die ons zijn opgelegd. Maar naast dit gezamenlijk lijden, heeft ieder ook z’n eigen persoonlijk leed. Of je nu geadopteerd bent, je ouders gescheiden zijn, je gepest bent of aan een mentale ziekte lijdt, we krijgen allemaal wel een portie leed over ons heen. Maar wat is de zin van al dat lijden en als er een God is waarom is er dan zoveel leed?

Deze vragen zijn vast niet nieuw voor je. Zeker met de pandemie van vandaag de dag komen deze vragen misschien nog wel meer naar boven. Natuurlijk heeft de katholieke kerk hier over nagedacht. In 1984 publiceerde Paus Johannes Paulus II de apostolische brief ‘Salvifici doloris’ (heilbrengend lijden) over de christelijke zin van het menselijk lijden. Hij was 19 toen de Tweede Wereldoorlog in Polen uitbrak. Tijdens de oorlog heeft hij de opleiding tot priester gevolgd en in 1946 is hij tot priester gewijd. Tijdens zijn pausschap werd er een aanslag op hem gepleegd, welke hij overleefde. Drie jaar later kwam de apostolische brief over het lijden uit, geschreven door een man die het nodige leed heeft doorstaan.

Gedurende deze avonden zullen verschillende sprekers in gaan op de inhoud van deze apostolische brief, maar daarnaast vertellen ze ook hun eigen verhaal hoe zij met het lijden wat hun overkwam zijn omgegaan. Persoonlijke verhalen rond een boeiende vraag.